Hoe ik zelf bijna kopje onder ging – en wat ik daarvan leerde

vervolg van het blog

Ik had het gevoel dat ik voortdurend aan het roeien was tegen de stroom in. Elke golf van de waan van de dag sleurde me een stukje verder het open water op. Ik deed wat ik altijd deed: hard werken, schouders eronder, doorzetten. Tot de dag kwam dat het niet meer ging.

Ik stond voor de spiegel, keek mezelf aan en dacht: “Zo wil ik het niet meer.”

Dat was het moment waarop ik bijna kopje onder ging — en waarin ik besefte dat het tijd was om het roer om te gooien.

De sluiproute naar overbelasting

Het gekke is: het ging niet van de ene op de andere dag mis.
Er was geen grote crisis, geen instorting, geen dramatisch moment.
Het was een optelsom. Van dagen waarop ik te veel wilde doen. Van weken waarin ik te weinig stilstond. Van maanden waarin ik dacht dat rust iets was voor later.

Ik geloofde dat ik een goede leidinggevende was als ik overal bovenop zat.
Als ik er altijd was voor mijn team, voor ouders, voor het bestuur.
Als ik snel reageerde, mijn mailbox bijhield, de agenda strak hield.

Maar langzaam gleed ik van leiden naar overleven.
Ik stond continu “aan”.
Mijn hoofd draaide door, zelfs ’s nachts.
En waar ik ooit energie kreeg van mijn werk, merkte ik dat het me leeg begon te trekken.

Herkenbaar?

Veel schoolleiders die ik vandaag begeleid, zitten in datzelfde patroon. Niet omdat ze het verkeerd doen, maar omdat ze alles goed willen doen. En dat is precies waar het misgaat.

Het moment dat alles stilviel

Er was geen spectaculaire gebeurtenis.
Het was gewoon een dinsdag.
Een volle dag met vergaderingen, telefoontjes, spoedvragen, een oudergesprek dat uitliep en een teamlid dat ziek naar huis ging.

Toen ik ’s avonds thuis kwam, zette ik de laptop nog even open. Alleen om “dat ene nog snel te doen.”
En ergens tussen die mailtjes door voelde ik ineens niets meer. Geen motivatie, geen richting, alleen vermoeidheid.

Ik weet nog dat ik dacht: “Als ik zo doorga, verlies ik niet alleen mijn plezier, maar ook mezelf.”

Dat was mijn kantelpunt.
Niet met vuurwerk of drama, maar met stilte.
De stilte van een leider die inziet dat hij het kompas is kwijtgeraakt.

De lessen die ik onderweg leerde

Achteraf zie ik dat die periode misschien wel de belangrijkste in mijn leiderschapsreis was.
Ik leerde lessen die sindsdien de kern vormen van alles wat ik doe — en van wat ik anderen leer.

1. Sturen begint met stilstaan

Ik dacht altijd dat leiderschap beweging betekende: actie, tempo, zichtbaar zijn.
Maar echte sturing begint pas als je durft stil te staan.
Wanneer je ruimte maakt om te reflecteren op wat er écht toe doet.

Vandaag begin ik elke dag met een kort anker-moment. Geen to-do’s, geen mail. Gewoon even kijken: Wat is vandaag belangrijk? Wat verdient mijn aandacht?

“Sturen begint met stilstaan.”
– Dat inzicht heeft mijn manier van werken voorgoed veranderd.

2. Rust is geen luxe, maar een leiderschapsvaardigheid

Rust is niet iets wat je verdient als alles af is.
Rust is een voorwaarde om helder te kunnen denken, prioriteiten te stellen en met aandacht te leiden.

Toen ik dat eenmaal begreep, begon ik rust net zo serieus te plannen als vergaderingen.
Ik blok vaste momenten in mijn agenda waarop ik niet gestoord word. Geen luxe – pure noodzaak.

“Rust is geen luxe voor leiders, maar een vaardigheid die je moet oefenen.”

3. Grenzen stellen is volwassen leiderschap

Ik vond het altijd lastig om ‘nee’ te zeggen. Zeker in het onderwijs, waar je werkt met mensen en altijd wilt helpen.

Maar ik ontdekte dat grenzen stellen niet hetzelfde is als mensen afwijzen.
Het is jezelf én je team beschermen tegen overbelasting.

Sinds ik duidelijke grenzen stel, ben ik niet minder behulpzaam geworden – maar wél effectiever. Mijn ja’s zijn bewuster, en daardoor krachtiger.

4. Je kunt pas richting geven aan anderen als je zelf koers hebt

Leiderschap is geen kwestie van harder roeien, maar van weten waar je heen wilt.
Pas toen ik mijn eigen koers helder had – mijn waarden, mijn focus, mijn manier van werken – kon ik ook anderen beter begeleiden.

Het was het begin van De Onderwijskapitein.
Een missie die voortkwam uit mijn eigen worsteling: schoolleiders helpen om weer koers te pakken, rust te hervinden en te leiden met structuur en aandacht.

De ommekeer

Wat er veranderde toen ik opnieuw het roer pakte?
Eigenlijk alles.
Mijn werkdagen kregen weer ritme, ik leerde prioriteren, ik durf te kiezen.
Maar vooral: ik geniet weer van mijn werk.

Er zijn nog steeds drukke dagen, natuurlijk. Maar ik voel me niet meer geleefd.
Ik bepaal mijn koers — en niet andersom.

Ik leerde niet harder te roeien,
maar beter te navigeren.

En jij?

Misschien herken jij je in mijn verhaal.
Misschien voel jij ook dat je vaak aan het overleven bent. Dat je het idee hebt dat de dag jou stuurt in plaats van andersom.

Dan wil ik je dit meegeven:

Je hoeft niet kopje onder te gaan om koers te leren houden.

Begin met één klein ankerpunt vandaag.
Sluit je dag af met één zin:
Wat was vandaag écht belangrijk?

Je zult merken dat die ene zin langzaam weer richting geeft aan je leiderschap.

En als je voelt dat je klaar bent om het écht anders te doen, om weer focus, rust en structuur in je werk te brengen, dan help ik je graag verder.

👉 Wil je weten hoe je dat concreet doet, zonder te verzanden in de waan van de dag? Download dan mijn e-book "Wat altijd tijd tekort met je doet" en ontdek hoe je met de FOCUS-formule rust, structuur en eigenaarschap creëert.

Download dit e-book hier: https://www.onderwijskapitein.nl/aanvragen-e-book

Jouw dag, jouw koers, jouw leiderschap.